ارتباط شاخص های تنفسی باپیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی در بیماران تحت پیوند عروق کرونر در بیمارستان شهید رجایی تهران، سال ۱۳۹۰

زمینه و هدف:جداسازی بیمار از دستگاه تهویه مکانیکی، مرحله مهم روند درمان در بخش مراقبت های ویژه قلبی می باشد؛چراکه این فرآیند زمان زیادی از تهویه مکانیکی را به خود اختصاص می دهد.این مطالعه با هدف تعیین ارتباط شاخص های تنفسی مؤثر در فرآیند جداسازی و اهمیت هریک از شاخص های ذکرشده در پیش بینی موفقیت آمیز جداسازی بیماران از دستگاه تهویه مکانیکی انجام شد. روش بررسی:در این مطالعه توصیفی-مقطعی، 251 بیمارتحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر با استفاده از روش نمونه گیری مستمر بررسی شدند. نمونه های پژوهش را تمامی بیماران بستری شده در بخش مراقبت ویژه در مرکز آموزشی، پژوهشی و درمانی شهید رجایی شهر تهران با دامنه سنی بالای 20 سال و کسر تخلیه ای بطن چپبالای 30%، تشکیل می داد.فهرست شاخص های تنفسی بیماران، قبل از جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی ثبت گردید. در تمام بیماران تحت عمل جراحی و تحت پمپ، مدت زمان بیهوشی یکسان بود. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، کای مربع و رگرسیون لجستیکتجزیه و تحلیل شدند. یافته ها:در این مطالعه از بین شاخص های تنفسی مؤثر در جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی قبل از عمل پیوند عروق کرونر، حداکثر فشار دمی (9/0=β)؛بیشترین تأثیر را در پیش بینی پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکیداشت. نتیجه گیری:با توجه به نتایج این مطالعه مبنی بر اینکه شاخص های تنفسی بیشترین تأثیر را در پیش بینی پیامد جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی دارند (9/0=β)، توصیه می گردد این شاخص در تعیین آمادگی بیماران برای جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی و پیش بینی پیامد جداسازی به عنوان یک شاخص ارزشمند در بالین بیماران استفاده شود.